Annemin meşhur lafıdır. Öğrencilik yıllarımda neredeyse her sabah söylerdi. Aslına bakarsanız ben söyletirdim. Gece bin türlü bahaneyle yatma eylemini geciktirir, sabah da bir türlü kalkamaz, beş dakikam daha olsa diye yalvarırdım. Annem de, kıyamam, ben uyanana kadar uğraşırdı.

Dün gece de böyle gecelerden biriydi.
Şu çantalarımı yeni askılığına asayım, şunları düzelteyim. Bu kutunun içine bunları koyayım. Bunları atayım. Bunları şuna vereyim. Yeni aldığım atariyi deneyeyim.
Evet bildiğin atari, çocuk oyunu olanlardan.
Aldım evet, gecenin bir yarısı da deneme bahanesiyle birkaç oyun oynadım. Tamam biraz oynayıp kuzenimin çocuklarına vereceğim ya, vallahi...

Gün ilerledikçe uyku hali daha da fena bastırıyor, çok fena.

Sahi kaç fincan kahve içmek gerekir ayılmak için?